Oscar Nominated: Logorama

desc

via Oscar Nominated: Logorama.

Geen kunst…!

Frequente volgers van mijn persoontje weten dat ik in het bezit ben van een Iphone, voor dit geweldige speeltje (want van een telefoon pur sang kun je  eigenlijk niet meer spreken) zijn een heleboel apps te downloaden. Nu kun je van alles vinden handige apps (Hyves, WordPress), zinvolle (9292OV), zinloze (papertoss) en zo nu en dan vind je een pareltje. Het pareltje dat ik tegenkwam komt uit de foto en filmhoek, op dit vlak is heel veel te vinden en ook hier wisselt het goede zich af met het (hele) slechte!

Op één van mijn strooptochten liep ik per ongeluk op ItimeLapse. In eerste instantie werd ik gefopt door de avator van dit programma, deze heeft namelijk erg veel weg van een stopwatch en hier was ik niet naar op zoek! Omdat deze app zoveel positieve waarderingen kreeg dacht ik toch maar ff kijken (hij was toch tijdelijk gratis). Al uitproberend kwam ik tot de conclusie dat dit een geweldig-gave-app is, mits je het interessant vind om een beetje aan te klooien met foto’s en filmpjes….anders: niet aan beginnen!

Het resultaat doet bijna professioneel aan en hierdoor kwam ik tot de conclusie dat er tegenwoordig geen kunst meer aan is om een foto- of filmproject te maken dat van een redelijke kwaliteit is. Was het vroeger alleen weggelegd voor  ‘echte’  kunstenaars, tegenwoordig kan iedere ‘gek’  met een Iphone en een beetje fantasie in korte tijd een aardig kunstwerkje in elkaar draaien…

De vraag rest: “Wat is nu eigelijk nog kunst?”

Voor mijn resultaten zie de volgende filmpjes….

Martijn…

Liefde op het eerste gezicht…

Soms heb je van die nummers en die hoef je maar één keer te horen en dan weet je dat je getuige bent van de geboorte van een klassieker……zo ook bij het volgende nummer van de waanzinnige band Pearl Jam!

Ik kan alleen maar zeggen, luister, geniet en just breathe:

Martijn…

(voor Rob)

Spel als metafoor… ik vind het mooi! en verslavend

Voor Martijn, geknipt en gezocht ter overdenking! (eurogamer)

Ren voor je leven. Laat alles los en ren, over stoelen, tafels en banken. Door ruiten, duiven en kantoren. Meter na meter, kilometer na kilometer, tot je ogen tranen. Canabalt is een game voor de iPhone en pc die draait om rennen, het liefst zo ver mogelijk. Maar Canabalt is meer dan alleen een game; het is een kunstwerk dat ons confronteert met vragen waar wij allemaal – al dan niet bewust – mee worstelen. Of voor wegrennen.

Canabalt is ook het succesverhaal van onafhankelijke ontwikkelaars. Adam Atomic heeft in slechts vier dagen alles ontworpen, waarna Danny Baranowsky de muziek in één nacht geschreven heeft. Toen het op de pc als flashgame een wat groter succes bleek te zijn dan de heren verwacht hadden, hebben ze met behulp van Eric Atomic de game naar de iPhone gepoort. Ook op de handheld van Apple bleek het gestileerde renspelletje een groot succes, misschien nog wel groter dan op de pc.

Dat succes is terecht, want de gameplay van Canabalt is bijzonder geschikt voor een mobiel platform. De gehele game draait om het zover mogelijk laten rennen van jouw naamloze antiheld. Rennen doet hij automatisch; het enige wat jij hoeft te doen is hem over obstakels en afgronden te laten springen door op het scherm te tikken. Een kort tikje voor een klein sprongetje, een langere druk voor een grotere sprong. Hoe langer je dit volhoudt zonder obstakels (bestaande uit stoelen, dozen et cetera) omver te rennen, hoe sneller jouw John Doe zal rennen. Het maakt de gameplay binnen enkele seconden hectisch, spannend én verslavend.

Deze simpliciteit is zowel een zegen als een vloek voor Canabalt. Het maakt de game bijzonder toegankelijk voor snelle pogingen, maar tevens heb je het na drie of vier keer rennen ook weer gehad. Het ontbreken van mijlpalen, achievements en markeringen van je vorige records zorgen ervoor dat je vooral tegen een onzichtbare herinnering van je vorige sessie aan spelen bent. Games als Doodlejump en Peggle doen dit wat dat betreft beter en bieden meer inhoud door simpele toevoegingen.

Wat deze games – en bijna alle iPhone games – niet hebben, is de unieke stijl van Canabalt. De vormgeving is strak, steriel en somber. Geen vrolijke kleuren, geen effectjes en geen monsters. Het is slechts een rennende kantoormedewerker in een grijze stad vol met gebouwen die niet te onderscheiden zijn van elkaar. De muziek die het geheel ondersteunt is perfect; Baranowsky is er in geslaagd om onheilspellende muziek te combineren met een opzwepende beat. Deze unieke combinatie van beeld en geluid maakt het spelen van Canabalt tot een bijzondere ervaring; doe je oordopjes in en je bent even ontkoppeld van de werkelijkheid; alleen het rennen telt nog.

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Als je vervolgens je telefoon weer terug in je zak stopt en kijkt naar de wereld om je heen, blijkt Canabalt plotseling een verborgen kracht te huisvesten; de game biedt een schat aan interpretatiemogelijkheden. Het abrupte begin van de game, de sombere sfeer en de vreemde wezens op de achtergrond werpen allemaal vragen op, zonder een enkele te beantwoorden. Waar rent de kantoorklerk voor weg? Wat zijn die logge wezens op de achtergrond en waarom stort alles in? Waarom zou je rennen, als er nooit een einde aan zal komen?

De game lijkt een metafoor te zijn voor problemen waar wij mee kampen in onze huidige globaliserende samenleving. Beangstigende technologieën lijken ons overal in de gaten te houden, degenen die ons regeren lijken ontastbaarder dan ooit, grote grijze gebouwen die duizenden anonieme mensen huisvesten doemen links en rechts op. Ons gevoel van individualiteit dreigt ten onder te gaan aan processen die wij niet meer kunnen controleren, niet meer begrijpen. Films als Moon, The Matrix en Surrogates spelen daar al op in, en Canabalt dus ook. Ondanks dat de expliciete gameplay niet bijzonder is, is de impliciete boodschap dat wel. Dat maakt Canabalt vervreemdend en uniek tegelijk, en een absolute must voor iedereen en zeker Martijn!

Marten

speel: http://www.canabalt.com

Democratie…?

Zoals u als lezer misschien wel weet (of niet…..mischien interesseert het u ook geen malle moer) ben ik docent maatschappijleer en voor mijn mooie vak ben ik altijd op zoek naar leuke filmpjes, welke ik kan gebruiken in mijn lessen.

Zo kwam ik het volgende filmpje tegen…..en wat geweldig bedacht zeg!

Lang leven de Normen en Waarden dictatuur!

Martijn…